Kaj Skagen om «Faktisk»-redaksjonen som foruttatte misjonærer

I Dag og Tid fra 31. mars kommenterer Kaj Skagen den nyoppretta Faktisk-redaksjonen under overskrifta «Ordskiftedommarane». Når begrunnelsen for Faktisk er å hindre et polarisert ordskifte, skriver Skagen at Faktisk heller vil bidra til at ordskiftet vil bli enda mer polarisert enn i dag. «…fordi sjølvutnemnde dommarposisjonar ikkje kan anna enn å forverra eit debattklima». Han peker også som en svakhet ved Faktisk, «at dei ikkje veit kva dei skal, eller løyner motiva sine, eller ikkje uttrykker seg klart nok». «Skal Faktisk gjere nytte for seg, må dei halda seg til å korrigere «nyhende» som alle nokonlunde fornuftige menneske er samd i er falske».

Ryggmargsrefleksen til NRK-journalisten slo til: Dette må da
bare være hvite etniske tyskere! Men det var altså feil. 

Skagen avslutter slik:
«Fak-tisk kjem til å verta like populært på sosiale medium som ein prelat i full mundur som trengjer seg inn på ein kafé og gjev seg til å rette på synspunkta til gjestene på basis av Den heilage skifta. Avgjerdslene deira kjem til å likna fatwaar med kjeldetilvising. Berre den eine sida i islam- og i innvandringsdebatten trur at journalistane frå VG, NRK og Dagbladet vil verta ein nøytral debattdeltakar.
      
Den eine sida som i eit par tiår har stått i opposisjon til pressa på desse områda, kjem til å betrakta Faktisk som meir usann, uærleg og partisk enn nokon annan aktør, nett fordi dei tek på seg domarrolla, men ikkje kan unnlata å trekkje med seg tenkjemåte og perspektiv frå dei miljøa dei stig ned frå.» (min markering av Faktisk i halvfete fonter).

Problemet er den foruttatte ideologien som journalistene setter alt inn i: vestlige økonomiske interesser foran alt, enkeltindividet over fellesinteressene, og alle minoriteter og innvandrere foran andre. Som i Dagsrevyen der en barneovergreper ble unnskyldt, avslørt av Jon Hustad. Og NRK.no-meldinga Elin Ørjaseter kritiserte, se skjermdumpen fra journalisten.no. Som i et aktuelt tilfelle: at alle internasjonale vestlige journalister straks veit hvem som i Syria er ansvarlige for med bevisst vilje å ha brukt gass (og at det var nervegass) for å drepe syriske barn. Den spontane fastslåinga av faktum, kan sjølsagt også vise seg å være riktig. Men det kunne journalistene umulig vite da de umiddelbart fastslo faktum. 

Hvem tror på at Faktisk-journalistene skulle komme på den tanken å kritisere det enstemmige journalistlauget i slike sterke ideologiske saker som dette? Ikke vi vi som ser på «Faktisk som meir usann, uærlig og partisk enn nokon annan aktør».